Mekanda sergi salonuna girdiğinde izleyici, bir rüya anının içinden, kendi içinde geçiş imkanları sağlayacak olan deliklerden, iki tarafa doğru salınarak, bir mekandan diğer bir mekana geçecek. Serginin dispozitifi bize sokakta yaşanmakta olan ile sahnede yapılmış olan arasındaki şimdiki zaman ve geçmiş zaman ilişkisini göstermekte. Bir yandan geçmişin içinden gelen, toplumsal ve sanatsal verilerin ötesine giden bir “bellek hareketinin” takibi söz konusudur. Diğer yandan ise, duvarlar geleceğe doğru açılımı sağlayabilecek olan sanatsal önermelerle doludur. Umut ilkesi bu heterojen ilişkiden ivmesini alır. “

Bir Aşk Kelimesi” burada umuda yaslanmakta ve yankılanmaktadır. Duracak olan bir hızın durağına gelmenin getirdiği bir rehavet içinde umut kendisini, belki de, görünür kılacaktır. Hiroşima’yı hiç gördük mü? Veya hayal mi ettik? M/M bize sergiyi şu şekilde tanımlamaktadır: “M/M, Marguerite Duras’ın “Hiroşima Sevgilim” ve Yaz Yağmuru” kitaplarının üzerine, 2003 Venedik Bienali’ndeki Molly Nesbit, Hans-Ulrich Obrist ve Rikrit Travanija’nın bir projesi olan “Ütopya İstasyonu” sergisinin grafik yankısının yansıması.

Bu iki düzenleme, 41 adet tabureden yapılmış desen-harflerin ritmini katederek, heceliyor: “Just Like an Ant Walking On The Edge Of The Visible”. Gizli bir dengede oluşan bütün bu gürültünün içindeki izleyici, Hiroşima’da, belki de, hiç birşey görmediğini hatırlayacak.”